پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

من از بعضی آدم ها خیلی می ترسم. از دیدنشون عصبی می شم استرسی می شم . همش منتظرم ی بلایی سرم بیارن .آخه از اعتماد زیاد بهشون ضربه دیدم موقعی که اثلا فکرشم نمی کردم . من زورم بهشون نمیرسه نمیتونم ازشون دور بشم یا از خودم محافظت کنم . می ترسم از آدمها... آنهایی که دست می گذارند روی تنهایی ات... مجوز ورود می گیرند... و تنهاترت می کنند.... آدم هایی که سایه می اندازند روی سرت... و بی تفاوت، سایه سنگین می کنند... آدم هایی که ساده می گیری بودن شان را.... و سخت می کنند گذر لحظه هایت را.... آدم هایی که کوه معرفت می شوی برای شان.... و آنها مدام می لرزانندت با آتشفشان بی معرفتی هاشان... لازم به توضیح است که از منظر روانکاوی؛ ما بیهوده از کسی بدمان نمیاد. یا قسمتی از خود پذیرفته نشدته که در طرف مقابل می بینی. یا می‌ترسی در آینده، شبیه اون آدم بشی(خودتو درش میبینی). یا شبیه اون آدم بودی و دیگه نمی خوای برگردی به اون بودن. یا در زندگی تلاش کردی مثل این فرد نباشی. شوخی تا جدی، این متن جای تامل و اندیشه داره. بنظر می رسه ترس ما از بعضی آدم ها هم بدلیل پتانسیل بالای آنها در فراموشی وجدانیات ( اخلاق،فرهنگ،معنویت، دین) و یا توان توجیه لاقیدی هایشان باشد. آدم هایی که ملغمه ای نامتجانس از تعارضات هستند.

خیلی‌ها فکر می‌کنند آخرالزمان فرا رسیده و تا پایانِ دنیا چیزی نمانده است: فساد فراگیر شده و کشورها رو به فروپاشی‌اند. صرفاً تصورکردن چنین وضعیتی کافی است تا فکر آدم‌ها مختل شود و چارۀ بیرون‌آمدن از مشکل را نبینند. ترس بر آن‌ها غلبه می‌کند و آن‌ها را در دام تصمیم‌های سیاسی‌ای می‌اندازد که هیچ پایه و اساسی ندارند. مارتا نوسبام، استاد دانشگاه شیکاگو، در کتاب «سلطنت ترس» رابطۀ عجیب ترس و قدرت را بررسی کرده است.

«ال پاییس» پرتیراژترین روزنامه اسپانیا در نقدی بر «همه می‌دانند» فیلم اسپانیایی زبان اصغر فرهادی نوشت: «این کارگردان ایرانی با حفظ هویت کار خویش مرزها را فرو می‌ریزد.»